الزام دوگانه

   هیچکس نبود؛ یا من اونقدر دور وایساده بودم که فاصله ها واقعی بودن آدما رو مشکوک می کرد. فقط منم؟ توی این دنیا فقط منم؟ تو بحران وجودی م بود که تو بغلم ضربان قلبشو حس کردم. خواب بود و وجود از گوش و گردن و کمرش؛ از موج ضربان قلبش تو بازوهاش؛ خواب بود و نفس می کشید. خواب بود و خودمو دزدکی بهش نزدیک کردم. جریان انرژی توی بدنش...

   آخرین آدم واقعی که پیدا کردم. حالا خودم واقعی نیستم.

الزام دوگانه...

چرا هیچ چیزی از احساس شرم درونت نداری؟ چطور می تونی دروغت رو توجیح کنی؟ بس کن! الزام دوگانه...

خودتو بکش جلو. لطفن طاقت بیار. فردا آسون تر میشه. الزام دوگانه...

برای اینکه هر وبلاگی رو باید با یه پست آخر تموم کنم الزام دوگانه...